„Ida”

Lata 60-te; młodziutka, niedoszła zakonnica wraz ze świeżo poznaną ciotką alkoholiczką odbywa podróż w głąb rodzinnej przeszłości, by móc określić swą przyszłość: pod przykrywką „klasycznego polskiego snuja”, bądź „kolejnego filmu o Żydach” kryje się seans, który skutecznie żongluje oczekiwaniami widza, wytrąca z równowagi, a nawet parę razy zaskakuje poczuciem humoru reżysera, wykształconego przecież w Anglii.